Πρότυπο Κέντρο Φυσικοθεραπείας παιδιών & ενηλίκων

Η νόσος του Πάρκινσον ή αλλιώς «τρομώδης παράλυση» είναι μια εκφυλιστική βλάβη του ΚΝΣ (Κεντρικού Νευρικού Συστήματος) και εμπίπτει στα χρόνια νοσήματα με εξελικτικό χαρακτήρα.

 

Ορισμένα από τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου, που είναι υπεύθυνα για τον προγραμματισμό και την αρμονία της κίνησης χάνουν – από άγνωστη μεχρι στιγμής αιτία - τη λειτουργικότητά τους. Κατά συνέπεια, παρατηρείται σταδιακή έκπτωση της κινητικότητας του ατόμου. Η συγκεκριμένη νόσος εμφανίζεται μετά το 60ο έτος ζώης ενώ τα ποσοστά εμφάνισης σε νεαρότερες ηλικίες είναι σαφώς μικρότερα.

 

Κατά τη διάρκεια της πάθησης τα πρώτα συμπτώματα αφορούν στην κίνηση και εκδηλώνονται με τρόμο ή ακαμψία, βραδυκινησία, απώλεια ελέγχου της ισορροπίας και δυσκολία στη βάδιση.

Η ελαττωμένη ταχύτητα της κίνησης με δυσκολία συντονισμού καθιστά το άτομο με Parkinson ανεπαρκή στην εκτέλεση δραστηριοτήτων καθημερινής ζωής και στην αυτόνομη διαβίωσή του.

Όσο η νόσος προχωράει προστίθενται διαταραχές στο λόγο και στην κατάποση και πολλές φορές η εκφυλιστική αυτή διαδικασία οδηγεί σε προβλήματα γνωσιακά και συμπεριφοράς. Στοιχεία άνοιας εμφανίζονται στα προχωρημένα στάδια της πάθησης.

Δυστυχώς δεν υπάρχει μέχρι στιγμής αιτιολογική θεραπεία της νόσου. Η φαρμακευτική αγωγή που συνίσταται ωστόσο βελτιώνει την καθημερινότητα των ασθενών ανακουφίζοντας από τα συμπτώματα. Σε περιπτώσεις ανθεκτικές στη θεραπεία υπάρχει η δυνατότητα παρεμβατικής νευροχειρουργικής επέμβασης με Deep Brain Stimulation (DBS). Πρόκειται για χειρουργική διέγερση συγκεκριμένων κινητικών περιοχών του εγκεφάλου με τη χρήση ειδικού βηματοδότη (εν τω βάθει εγκεφαλική διέγερση).

Ακόμη η ψυχολογική υποστήριξη συντελλεί στο να μειώσει τα συμπτώματα της κατάθλιψης.

Εξίσου σημαντική είναι η υποστήριξη με πρόγραμμα θεραπευτικής αποκατάστασης αφού συμβάλλει τα μέγιστα στην ελάττωση των συμπτωμάτων. Συγκεκριμένα, η λογοθεραπεία στην εκπαίδευση της εκφοράς του λόγου και της κατάποσης και η εργοθεραπεια στην επανεκπαίδευση της λεπτής κινητικότητας.

 

Οι ασθενείς με νόσο Πάρκινσον είναι σημαντικό να έχουν την υποστήριξη των οικείων τους. Οφείλει να γίνεται το βέλτιστο δυνατό για να έχουν μια αυτόνομη καθημερινότητα.